Co należy robić, kiedy dziecko się boi:
- zrozumieć jego lęk,
- pamiętać, że samo z niego wyrośnie,
- pozwolić, przynajmniej przez jakiś rozsądny czas, na unikanie budzącej lęk sytuacji, zanim podejmie się próby oswojenia z nią dziecka.
Najlepsza jest metoda „małych kroków". Jeżeli dziecko ma lęk wysokości, wychodźcie z nim najpierw na najniższe piętra; jeżeli boi się psów, kupcie mu najpierw szczeniaka. Takie stopniowanie nie zawsze jednak się sprawdza. Niektóre dzieci muszą zrobić od razu wielki krok.
Kiedy nadchodzi okres fascynacji przedmiotem lub sytuacją uprzednio wzbudzającą lęk, należy umożliwić dziecku zrealizowanie pragnień, ale pod uważnym nadzorem. Jeżeli uprzednio bało się ognia, teraz może zechcieć rozniecać go wszędzie. Pozwólcie mu więc zapalać świeczki, rozpalać kominek, palić sztuczne ognie, oczywiście w Waszej obecności.
Przyjrzyjcie się lękom dziecka przez pryzmat jego osobowości. Czy boi się dziwnych dźwięków albo widoków? A może ruchu? W granicach rozsądku starajcie się oszczędzić mu sytuacji, które wywołują lęk.
Zapoznajcie się z tym, czego boją się dzieci w różnych okresach rozwoju. Możecie mniej przejmować się jakimś stanem lękowym, wiedząc, że jest charakterystyczny dla danej grupy wiekowej i na ogół szybko mija.
Jeżeli dziecko boi się jakichś ważnych życiowych sytuacji, które jednak musi znosić, na przykład szkoły, starajcie się dociec szczegółowych przyczyn lęku.
Jeśli jednak lęk Waszego dziecka utrzymuje się na wysokim poziomie, nie zmniejsza wraz z upływem czasu i nie potraficie znaleźć dla niego wytłumaczenia, niezbędna może okazać się pomoc specjalisty.